Orpg|| Lauren & Tessa

Alice April Anderson

Ze bergen het lichaam van mijn vader op en stoppen het in de auto. Mijn moeder, Alison en ik staan buiten naast elkaar sprakeloos toe te kijken. Ik hoor mijn telefoon af gaan, ik pak het en kijk niet eens naar het bericht. Onmiddellijk schakel ik hem uit en schakel ook mijn gedachten uit voor Bella. Er rollen enkele tranen over mijn wangen. "We moeten zo snel mogelijk de begrafenis regelen. Dan is dit achter de rug." zegt mijn zus en loopt naar binnen. Ik kijk haar achterna en kijk daarna naar mijn moeder. Er stromen enkele tranen over haar wangen. Ik sla mijn armen om haar heen. "Ik kan niet begrijpen waarom padre zijn laatste woorden aan stomme excuses heeft verspild." Ik begin nog harder te huilen. "Oh Alice, hij had een belofte gemaakt voor zichzelf: jou zijn excuses nog kunnen aanbieden." Ik trek mijn moeder nog steviger tegen mij aan. Ik kan niet begrijpen dat hij er niet meer is... Net nu ik hem terugzie, wordt hij van mij weggenomen...

Enrique Emanuel Salvador

Ik was even weggelopen van Austin na het berichtje, ik wou zo graag bij Alice zijn.
Toen ik mijn telefoon pakte om Alice even te bellen sprong hij over op de voicemail, ik besluit toch wat in te spreken.
Uiteindelijk leg ik mijn mobiel op de eettafel neer, ik was de keuken in gelopen, en zucht eventjes.

Austin Miller

"Nou ik zal eerst Enrique eens gaan schoppen en dan kom ik af." zeg ik en leg af. Ik zucht en het schuldgevoel blijft maar vermeerderen. Ik sta op en loop de keuken in. "Enrique, Bella is wakker en ik moest je een schop onder je culo geven en zeggen dat je zo snel mogelijk naar Alice moet gaan om haar op te vangen.
En... Ik ga naar het ziekenhuis, ik laat nog wel weten! Wens Alice veel sterkte!" Ik draai mij om en ren de villa uit. Met een skateboard zal ik er sneller zijn dan dat een taxi hier is en mij naar daar brengt. Ik zet mijn skateboard op de grond en begin te skaten.
Na een kwartiertje kom ik aan bij het ziekenhuis, ik raap mijn skateboard op en loop/ren naar binnen. Laten we het snelwandelen noemen. Ik ga meteen door naar Bella haar kamer en zie haar rechtop zitten. "Bells!" zeg ik uit opluchting en loop op haar af en sla mijn armen om haar heen. "Het spijt me zo hard wat ik heb gedaan, dat was niet mijn bedoeling." Er loopt zelfs een traan over mijn wang.

Christabella Maria Martinez

Ik was even alleen achtergelaten door de zuster en arts zodat ze wat testen uit konden voeren op mijn bloed en wat andere resultaten konen bekijken.
Toen Austin binnen kwam kon ik niet blijer wezen, ik druk me wat dichter tegen hem aan, er lopen wat tranen over mijn wangen.
Als ik iets opkijk zie ik een traan over Austins wang lopen, ik wrijf de traan even weg met de mouw van mijn ongelofelijk KUCH charmante ziekenhuiskleding die ik kennelijk had aangekregen in de tussentijd.
"Gekkie ! Het is echt niet jouw schuld " zeg ik dan als ik Austin met een kleine glimlach aankijk, terwijl er nog wat tranen over mijn wangen glijden "ik kan beter ook mijn excuses aanbieden, ik had je gewoon niet zo moeten pushen door naar je toe te gaan terwijl je dat niet wou.. Maar ik.. Jij bent er altijd voor mij en je bent altijd zo lief, ik wou er ook eens voor jou zijn " zeg ik dan met een klein trillerig glimlachje.
Opnieuw trek ik Austin in een knuffel, ik kan mezelf even niet helpen en geef hem een kus op zijn wang.
Uiteindelijk laat ik hem los als ik me bedenk dat ik hem waarschijnlijk half verstik, ik schuif iets op en klop naast me op het bed met mijn hand zodat Austin naast me komt zitten.
Ik leg mijn hoofd op zijn schouder "ik ben blij dat je er bent.. " zeg ik dan terwijl ik even omhoog kijk vanaf zijn schouder.
Dan leg ik mijn hoofd weer neer "heb je Enrique nog een schop onder zijn culo gegeven ?" Vraag ik dan.

Alice April Anderson

De begrafenisondernemer stapt uit zijn auto, ik bekijk hem. "Gecondoleerd." zegt hij terwijl hij eerst mijn moeder de hand schudt en daarna mij. We lopen in stilte naar binnen en gaan aan tafel zitten. "Jullie vader en echtgenoot heeft eigenlijk zijn begrafenis al geregeld om zijn nabestaanden dat te besparen. Dus als het gaat, kan hij zelfs vanavond nog begraven worden. "Ja, graag." zegt mijn zus gauw. Wat? Zo snel? Ik schud mijn hoofd en zucht. "Oh en zijn grootste wens was dat zijn twee dochters een liedje zouden zingen naar jullie keuze." Ik kijk eerst naar Alison en dan naar de begrafenisondernemer. Ik weet niet zo goed wat ik hier op moet zeggen... "Als dat is wat hij wilt, doen we dat." Ik kijk naar mijn zus op. "Ja inderdaad." zeg ik uiteindelijk. Dit is mijn padre zijn grootste wens, die kan ik niet weigeren. Ik ben hem dit verschuldigd eigenlijk... "Vanavond om 20u verwacht ik jullie dan in de plaatselijke kerk." zegt hij nog met een glimlach en staat op. Mijn moeder laat hem buiten. "Wist padre al langer dat hij ziek was?" vraag ik en kijk mijn moeder en zus aan. "Wij wisten het ook nog niet zo lang, blijkbaar is het al maanden aan de gang." antwoordt mijn zus. Ik slik en laat mijn hoofd in mijn handen vallen.

Enrique Emanuel Salvador

Verbaasd had ik Austin aangekeken, maar gelijk na zijn vertrek had ik mijn manager een auto en een privé jet laten regelen, ook had ik gevraagd of hij het adres wou uitzoeken waar Alice was en alvast een auto daar wou klaar zetten.
Al vrij snel heb ik alles gepakt wat ik nodig heb, en loop er mee uit de deur waar de auto al op me staat te wachten.
Ik stuur zowel Alice als Austin even een berichtje dat ik onderweg ben.

Austin Miller

"Ja duh, anders had je mij een schop onder mijn culo gegeven omdat ik dat bij hem niet had gedaan." zeg ik al lachend. "Of ja, ik heb het gewoon gezegd dat ik dat moest doen." voeg ik er nog aan toe.
Plots gaat mijn telefoon af, ik pak hem en lees het berichtje van Enrique. "Zo die is onderweg." zeg ik al lachend.
Ik sla een arm rond Bella en zie haar langzaam weg dutten. Ik haal een pluk haar uit haar gezicht.

Ongeveer een dik uur later wordt ze weer wakker. "Slaapkop, je hebt al lang genoeg geslapen." zeg ik met een grijns.

Christabella Maria Martinez

Ik lach eventjes om Austin "sorry, ik ben denk ik iets te druk geweest met het wakker geworden" zeg ik dan nog wat lachend.
Ik kijk iets op naar Austin en glimlach dan "ik heb je grapjes gemist" zeg ik dan nogsteeds met mijn glimlach op mijn gezicht.
Opnieuw leg ik mijn hoofd weer op de schouder van Austin en sla mijn armen wat om zijn middel heen "je gaat toch niet weer slapen he ?" zegt Austin wat plagend.
Ik begin weer te lachen "nee nu heb ik inderdaad wel genoeg geslapen" zeg ik dan nog met een glimlach als antwoord.
Mijn glimlach blijft even op mijn gezicht staan, ik kijk even voor me uit "ik ben blij dat ik je heb leren kennen, je bent erg bijzonder weet je dat ?" Zeg ik dan, ik kijk weer even iets omhoog naar Austin en zie dat hij bijna weer een opmerking wil gaan maken, ik lef mijn vinger even op zijn mond "shhtt" zeg ik dan ietwat lachend, ik haal mijn vinger weer weg "ik meen het echt " zeg ik dan met een glimlach.
Ik leg mijn hoofd opnieuw op zijn schouder en sla mijn armen weer wat steviger om Austins middel heen, ik lag wel lekker zo en ik had hem zo gemist ondanks dat ik nog niet eens zo heel langs 'sliep' geloof ik.

Alice April Anderson

Ondertussen was ik al omgekleed.
"We zullen het lied eenmaal oefenen. Mijn hoofd staat hier echt niet naar." zucht ik. Ik ga achter mijn piano zitten. De piano waar ik mijn eerste noten op leerde... Ik speel de eerste noten en mijn zus begint te zingen, maar begint dan te wenen. Ik stop met spelen en sta op. Ik geef haar een knuffel. "Ik mis hem..." zegt ze al huilend. "Je bent niet alleen." zeg ik zacht.

Inmiddels is het al enkele uren later en tijd om te gaan. We stappen de auto in, die Riccardo bestuurt. Aurora zit tussen mij en Alison in. Ik sla een arm rond haar heen en trek haar tegen mij aan.
Uiteindelijk komen we aan bij de kerk. Als eersten, wat gebruikelijk is, komen we aan. We stappen uit en lopen naar binnen.

Enrique Emanuel Salvador

De reis met de auto was gelukkig redelijk snel verlopen zonder al te veel obstakels op de weg.
Al snel zat ik in mijn privé jet, ik gebruikte hem niet vaak omdat ik er meestal niet zo van was.
In dit geval kwam het alleen maar goed uit, het was veel sneller dan met een gewoon vliegtuig.
Een stewardess komt even aangelopen en vraagt of ik wat te eten of drinken wil, ik schud mijn hoofd en staar uit het raam.
Ik wou dat ik snel bij Alice was..

Austin Miller

Ik open mijn ogen en zie Bella slapen. Blijkbaar zijn we allebei in slaap gevallen...
Mijn arm begint wat stijf te worden, ik probeer hem voorzichtig van rond Bella te halen en zwaai er wat mee in de lucht. "Wat zit jij uit te spoken?" hoor ik Bella plots al lachend zeggen. Ik schrik ervan en begin ook te lachen. "Jij maakt mijn arm stijf." zeg ik al lachend en sla hem terug rond Bella.

Christabella Maria Martinez

Ik moest even lachen om Austins geschrokken gezicht "ik dacht al bijna dat je weg probeerde te vliegen " zeg ik dan nog wat lachend.
Waarschijnlijk had de arts dan ook maar bepaald om morgen pas de uitslagen te bespreken, dus waarschijnlijk zouden ze dan wel goed zijn.
"Je slaapt wel lekker eigenlijk, kan ik jou niet voortaan als kussen gebruiken ?" Zeg ik dan nog wat lachend terwijl ik iets omhoogkijk naar Austin en hem aankijk met een smekend pruillipje.
Ik pak even Austins hand vast om zijn arm wat meer om me heen te slaan, alleen vergat ik daarna zijn hand los te laten.
Wat blozend zeg ik "sorry" als ik het doorkrijg, en laat zijn hand dan even los.
Ik keek hem gelukkig niet meer aan, hopelijk kon hij dus nier zien dat ik zo rood als een tomaat werd.

Alice April Anderson

"De begrafenis zal mooi, maar eenvoudig zijn." zegt de begrafenisondernemer. "Zo zat jullie vader ook in elkaar..." zegt mijn moeder en moet weer huilen. Ik sla mijn armen rond haar heen. Er moet zich iemand sterk houden... Als we allemaal staan huilen, wat moet dat voor effect geven bij het volk en bij mijn vader. Ik schud lichtjes mijn hoofd en laat mijn moeder dan weer los. "Over een anderhalf uur gaan we beginnen." Ik knik en hoor dan nog iemand de kerk binnenlopen. Mijn tante en oom uit Rimini... "Oh Alice!" roepen ze uit en lopen op mij af en slaan hun armen rond mij heen. Ik sla mijn armen ook voorzichtig rond hen heen. "Gecondoleerd." zeggen ze wat huilend. Dan lopen ze naar mijn moeder en mijn zus. Ik ga op een van de stoelen zitten en zucht. Wat wou ik toch zo graag dat Enrique hier was... Ik leun wat naar achter en zucht.

Enrique Emanuel Salvador

Ik had me voor de zekerheid omgekleed in een zwarte blouse met een donkere broek er onder, dat vond ik iets netter staan.
Na een tijdje sta ik voor de deur van Alice, als er niemand open doet loop ik naar een van de buren en vraag hen of ze weten waar iedereen heen is gegaan.
Uiteindelijk loop ik met een adres naar mijn auto toe, snel rijden we door.
Uiteindelijk sta ik voor de kerk, ik bedank de chauffeur en loop dan naar binnen toe.
Er staan een aantal mensen al binnen, ze kijken op en kijken mij wat verbaasd aan.. Ze beginnen wat te fluisteren, ik zie Alice zitten.. Langzaam kijkt ze op.
Zodra ze opstaat loop ik snel op haar af en sluit haar stevig in mijn armen, ik geef een kus bovenop haar hoofd.

Austin Miller

"Ofwel zaag je een stukje uit mij, dan kan je me overal mee naar toe sleuren." grijns ik. Ik zak wat meer onderuit.
Plots gaat mijn telefoon af, ik pak hem en neem op zonder te kijken wie het is. "Met Austin." zeg ik als eerste. "Hey Austin, het is Malia hier! Ik vroeg me af of je zin hebt om af te spreken vaanvond." hoor ik aan de andere kant van de lijn. "Oh sorry, vanavond komt niet goed uit. Maar ik beloof dat je deze nog tegoed hebt, oke?" antwoord ik. "Sure! Ik zie je op school!" Ik kijk even op naar Bella die mij aankijkt. "Tot morgen!" zeg ik nog en leg mijn telefoon weg.

Alice April Anderson

"Wat... Hoe...?" stamel ik wat. "Je telefoon niet bekeken zeker?" zegt hij. Ik kijk op en schud mijn hoofd. Ik sla mijn armen ook om Enrique. "Ik ben blij dat je hier bent." zucht ik. Er beginnen wat tranen op te wellen, ik haal even diep adem en zet weer het masker op.
Uiteindelijk laat ik Enrique los, hij doet hetzelfde. Ik draai mij om en pak hem bij zijn hand en trek hem mee. "Madre, dit is Enrique, mijn vriend." zeg ik terwijl ik zijn hand loslaat. "Dit is mijn zus Alison en haar verloofde Riccardo. En dit zijn hun kinderen Aurora en Matteo." zeg ik terwijl ik iedereen aanwijs. "Daar mijn tantes en ooms." Daarna kijk ik naar mijn oma. "En dit is mijn oma." zeg ik en forceer een kleine glimlach. Enrique begint iedereen te begroeten. Ik ga weer op dezelfde stoel als daarnet zitten.

Christabella Maria Martinez

"Ik denk dat ik inderdaad maar een stukje uit je ga snijden " zeg ik dan en begin dan kwaadaardig te lachen.. Voor zover ik dat kan dan.
Austin begint te lachen "zit je me nou gewoon uit te lachen ?!" Zeg ik dan met een pruillip "je hoort bang te zijn, ik ben kwaadaardig ja " zeg ik dan terwijl ik Austin een klein duwtje geef.
Ik begin weer te glimlachen, ik draai mijn hoofd weer even zo dat ik Austin aankijk " in die rare slaap waarin ik zat, kreeg ik een soort van beelden voor me.. Van die kleine filmpjes leken het wel. En alle leuke momenten speelden daarin af die we in deze korte tijd dat we in de villa wonen hebben gehad, de tijden dat jij er voor me was.. En af en toe Enrique. Ook de leuke dagen die ik met Alice had " zeg ik dan nogsteeds met een kleine glimlach.

Enrique Emanuel Salvador

Ik stel mezelf even voor en condoleer iedereen, uiteindelijk loop ik weer naar Alice toe.
Ik ga naast haar zitten en ik pak even haar hand vast, ze kijkt me aan "je weet dat je, je niet groot hoeft te houden toch. Je hebt net een groot verlies gehad" zeg ik dan tegen Alice met een klein glimlachje.
Opnieuw trek ik haar iets tegen me aan en geef een kus op haar voorhoofd "ik ben blij dat ik naar je toe kon, ik kon er helaas niet de hele tijd voor je zijn.. Maar nu wel " zeg ik dan nog.

Austin Miller

"Het is aan de goede momenten dat je je moet vasthouden." zeg ik met een glimlach. Plots valt mij de televisie op. "Oeh tv, ik wil kijken!" zeg ik enthousiast en grijp naar de afstandbediening. Ik zap wat tot ik bij een of andere zender uitkom. Ik leg de afstandbediening terug weg en kijk wat naar de televisie.

Christabella Maria Martinez

Natuurlijk kiest Austin weer een zender uit met een of andere horror film er op.
Eerst kruip ik wat dichter tegen Austin aan, als er wat gebeurt op de film verstop ik mijn hoofd tegen hem aan en sla mijn deken over me heen.
"Is het al weg?" Vraag ik dan aan Austin.

Alice April Anderson

Ik haal mijn schouders op. "Er zijn belangrijkere dingen dan dit." zeg ik nog gauw. Ik hoor de kerkklokken luiden, ik sta op en ga naast mijn zus op de eerste rij zitten. Enrique komt naast mij zitten.
De ruimte begint zich te vullen tot als het volledig vol zit. Sommigen herken ik, anderen totaal niet.
Ze brengen de kist binnen, iedereen gaat staan. Ik draai mij om en kijk toe. De muziek erbij maakt het een zeer ontroerend moment. Ik voel plots aan mijn hand een andere hand. Ik kijk even en zie dat het de hand van Enrique is. Ik kijk naar hem op en glimlach kort. Dan kijk ik weer naar de kist.
De kist wordt vooraan neergezet en iedereen gaat weer zitten. Een of andere priester zet de ceremonie in. "Laten we beginnen met een lied van zijn twee geliefde dochters." De priester kijkt naar Alison en mij en knikt. We staan recht, ik ga achter de piano zitten en Alison gaat er in de buurt staan. Ik begin de eerste noten van het lied te spelen.
Als we aan het refrein moeten beginnen, begint Alison volop te huilen. Ik blijf verder spelen, maar stop even met zingen. Zelf krijg ik ook bijna tranen in mijn ogen. Riccardo komt naar Alison toegesneld en stelt haar snel gerust. Ik kijk naar Enrique en probeer mij op hem even te focussen. Uiteindelijk zet ik het refrein weer in en zing verder. Alison doet samen met Riccardo ook weer mee.

Enrique Emanuel Salvador

Na een klein tijdje is het liedje afgelopen, er word iemand naar voren geroepen om een speech te houden over de vader van Alice.
Gelijk als Alice weer naast me zit pak ik haar hand weer vast "jullie deden het geweldig " fluister ik dan met een klein glimlachje, ik geef even een klein kneepje in de hand van Alice.
Dan kijk ik weer naar voren toe en luister naar de speech die gegeven word.

Austin Miller

"Nee, de moordenaar zit naast je." zeg ik met een duivelse lach. Ik begin Bella te kietelen en ze begint te lachen. Uiteindelijk hou ik op en kijk weer verder naar de film. "Horrorfilms zijn echt gaaf." zeg ik nog wat en concentreer mij er verder op.

Christabella Maria Martinez

"Ja ze zijn heel gaaf.. Alleen ook heel eng waardoor je daarna niet kan slapen " zeg ik dan een beetje lachend, meer mezelf uitlachend dan om hetgene wat ik zei.
Ik kruip weer even wat dichter tegen Austin aan en leg mijn hoofd weer op hem neer, opeens ruik ik het geurtje die hij op heeft.. Het rook heerlijk.
"Hmm.. Ik denk dat ik buiten dat ik een stuk van je afsnijd ook je trui maar in moet pikken" zeg ik dan wat lachend

Alice April Anderson

Dan moet mijn moeder een speech doen. Blijkbaar gaat ze een spontane speech doen, want ze heeft geen papieren bij. "Leonardo was naast een pracht van een echtgenoot, ook een geweldige vader." Ze kijkt naar ons, ik glimlach even naar haar. Ze zet haar speech verder zonder ook een traan te laten.
Uiteindelijk zit de dienst erop. We staan allemaal recht en lopen in stilte achter de kist aan. Enrique wilt zijn arm om mij heen slaan, maar ik houd hem tegen. "Nu niet." zeg ik zacht en schud mijn hoofd. Het zou nog kunnen zijn bij het minste wat op een omhelzing lijkt dat ik begin te huilen, en dat wil ik vermijden.
Uiteindelijk komen we bij een put aan, dat het graf van mijn vader moet voorstellen. Is dit het? Verdient hij niks beters?!
Ik ga naast mijn moeder staan en mijn zus langs de andere kant. Ze pakt elk een hand van ons vast. Voorzichtig leggen ze de kist in het graf. De bloemenkransen worden er op gelegd en iedereen krijgt een witte roos. Mijn moeder gaat eerst en zegt wat zacht in het Italiaans. Daarna is mijn zus. "Slaap zacht, padre." zegt ze en legt de roos er op.
Dan ben ik aan de beurt. Ik blijf even naar de kist staren. "Het spijt me dat het zo is gelopen, padre. Ik vergeef het je, ik wil jou mijn excuses aanbieden." Ik leg een hand op de kist. "Je blijft voor altijd verder leven in onze herinneringen..." Ik leg de roos erop en er dwarrelt een traan van mijn wang, recht op de kist. Ik draai mij om en veeg het traanspoor nog weg en loop dan naar Alison. Ze slaat haar armen om mij heen. We barsten beiden in tranen uit. "Ik ga hem missen." zeg ik al snikkend.

Enrique Emanuel Salvador

Het is mijn beurt om een roos op de kist te leggen, ik voel de ogen van de moeder van Alice op me branden.
Ik had het idee dat ze me niet echt mocht, misschien dacht ze net als zovele dat ik een soort van playboy was.. En misschien dat het gewoon dat dit niet echt het juiste moment is om kennis te maken.
Ik loop weer terug naar mijn plek, ik neem Alice even van Alison over en sla mijn armen om haar heen, ik wrijf met mijn hand wat over haar rug en trek haar dan nog iets dichter tegen me aan.

Austin Miller

"Zei dat dan eerder." grijns ik en kom overeind. Ik trek mijn trui uit en geef hem aan Bella. "Houd hem maar bij tot als je terug bent." zeg ik met een glimlach. Gelukkig had ik er nog een t-shirt onderaan. Ik plof weer neer en kijk verder naar de film.

Christabella Maria Martinez

"Gracias" zeg ik nog wat lachend, ik twijfel heel eventjes en probeer dan voorzichtig op te staan, gelukkig gaat dat goed.
Ik zie dat Austin er bijna wat van wil zeggen "het gaat goed" zeg ik dan met een glimlach, alleen mijn lichaam deed nog een beetje pijn maar dat was ook niet zo gek als je van je motor af gesmeten word.
Ik loop even naar de tas toe die Enrique dus waarschijnlijk had neergezet, ik zoek er even in en vind dan een pyjama shortje.
Ik bijt even op me lip, ik mag niet zomaar over de gang heen schalken .. Ik mocht überhaupt waarschijnlijk nog niet eens opstaan en lopen.
Maar ik wou van dat nare ziekenhuis jurkje af, ik draai me iets om en zie Austin dan naar me kijken "draai je om, of kijk naar je film of zoiets " zeg ik dan lachend.
Ik draai mezelf om en trek het ziekenhuis jurkje over mijn hoofd heen, er ontsnapt even wat lucht uit mijn mond als het wat pijn doet.. Ik zie een aantal blauwe plekken zitten.
Ik trek mijn pyjama shortje aan en daar overheen Austins trui, dat was beter.
Dan draai ik me weer om en loop richting het bed, Austin kijkt me even aan "en hoe staat jou trui bij mij ?" Zeg ik dan lachend, ik wist zeker dat ik er compleet belachelijk uit zou zien, maar dat maakte me nu niet zoveel uit de trui was lekker warm en hij rook heerlijk.

Alice April Anderson

"Laten we voor we naar huis gaan met het gezin nog wat gaan eten bij Pierre." stelt mijn moeder voor.
Pierre is zo'n lokaal, klein tentje waar we als kind elke zondag wat gingen eten met het gezin. Het is er erg gezellig en een leuke sfeer, veel goede herinneringen heb ik daar...
Ik kijk op en maak een knikje. Ik pak een zakdoekje en dep mijn tranen wat weg. "Laten we gaan." zegt mijn zus met een kleine glimlach. We nemen nog afscheid van de familie en dichte vrienden en lopen dan naar de auto's. "Alice, ga jij bij je zus maar zitten. Enrique, jij kan bij ons in de auto zitten." zegt mijn moeder met een glimlach. Oh god, wat moet ik nu verwachten. Dit is de eerste vriend die ik aan mijn moeder voorstel én ze is nog eens sterk katholiek opgevoed. Hopelijk spaart ze hem haar preek over oponthoud. Ik kijk even naar mijn zus. Blijkbaar heeft het bij haar ook niet geholpen. Ik rol even met mijn ogen.
"Alice, je doet het weer. Nog altijd niet verleerd." zegt mijn moeder al lachend. Mijn moeder heeft nog steeds de gewoonte wat te zeggen op mijn gewoonte: met mijn ogen rollen. "Ik let er op." zeg ik met een glimlach. Ik kijk even naar Enrique op. "Dit is mijn eerste vriend die ik voorstel en..." maar mijn moeder neemt Enrique bij zijn arm mee. "Kom maar." zegt ze met een glimlach. Ik geef Enrique nog een laatste bezorgde blik voordat hij zowat in de auto wordt gepropt. Ik voel een arm rond mijn arm. "Ze zal hem wel goedkeuren, geen zorgen, Lis." zegt mijn zus met een glimlach en trekt mij dan mee. "Het is wel madre waarover we praten." zeg ik nog lachend.

Enrique Emanuel Salvador

De moeder van Alice start de auto en rijd alvast vooruit op de andere auto, dit was best een beetje ongemakelijk.
"Dus Enrique, hoelang ben je nu al met Alice?" Vraagt de moeder van Alice terwijl ze via het spiegeltje even naar me kijkt.
"Zo ongeveer vanaf het begin van het schooljaar " zeg ik dan met een kleine glimlach.
"En waar kom je vandaan Enrique ?" Vervolgt ze dan als vraag "Brazilië " antwoord ik dan.
"En doe je nog iets van werk ?" Volgt de vraag dan weer, dit leek wel een politie verhoor "ja ik ben een acteur, ik heb in één best wel bekende film gespeeld en we zijn nu bezig met een vervolg deel er weer op te maken" antwoord ik.
Ik zie de blik van de moeder even, oke kennelijk had ze het dus niet zo op acteurs "en met best wel bekend bedoel je ? " zegt ze dan "u kent vast wel de films van step up toch ?" Zeg ik dan, de moeder denkt even na en knikt " ik heb in een van die films gespeeld en we zijn nu met het vervolgdeel bezig ervan, ik speelde er een hoofdrol in" zeg ik dan.
De moeder kijkt wat verrast " dus je bent best wel beroemd kan je dan wel zeggen ? Dan zal je vast ook wel veel aandacht krijgen van dames ?" Zegt ze dan, kijk daar had je het al.
"Ik heb inderdaad best wel wat vrouwelijke fans.. Maar ik ben niet het soort persoon om de ene vrouw na de andere vrouw te daten als dat is wat u bedoelde" zeg ik dan, de moeder knikt en ze zet een klein glimlachje op.

Austin Miller

"Staat jou nog beter dan ik." zeg ik met een grijns. Bella gaat weer liggen, ik sla mijn arm weer om haar heen. "Je hebt toch echt stiekem niet gekeken, he?" vraagt ze dan. Ze kijkt mij met een wenkbrauw opgetrokken op. "Ja, stiekem heb ik het zelfs gefilmd en ben je nu al een hit op YouTube." Ze geeft me een stamp. Ik begin te grijnzen. "Nee, ik heb niet gekeken, de film was veel interessanter." Opnieuw geeft Bella mij een stamp. "Nou, die was onverdiend!" zeg ik met een pruillip.